Mój buddyjski rozdział zaczął się pisać 6 lat temu i coraz bardziej się rozrasta, obejmując coraz to nowe obszary życia. Całe życie czułam niedosyt i niezadowolenie z życia, nie widziałam jego sensu. Szukałam różnych dróg ale tylko jedna okazała się tą właściwą – to Dharma, nauka Buddy. Wierzę, że każdy może w niej znaleźć coś dla siebie, coś co pomoże żyć lepiej tu i teraz i być lepszym człowiekiem dla siebie i innych.
Jeśli interesuje Cię skąd mam takie przekonanie zapraszam do czytania.
Urodziłem się na Islandii w rodzinie wyznania baha’i, wychowałem się na tej wyspie, a lata młodzieńcze spędziłem w USA. Już 23 lata mieszkam w Polsce. Możecie ze mną rozmawiać po angielsku, islandzku, ale także i po polsku!
Jestem Katarzyna Piotrowska, od urodzenia nie widzę. Jestem tyfloinformatyczką, a moje zainteresowania to: komputery i technologie mobilne, zwiedzanie nowych miejsc, inicjatywy społeczne. Najbardziej lubię czytać literaturę fantastyczno-naukową, także przygodową, podróżniczą, dziennikarską.
Zapraszam do rozmowy!
Jestem Grzegorz i wcale nie wiedziałem o tym od pierwszej minuty swojego życia, jak to siedzi w stereotypie o transach. Długo dojrzewałem do decyzji o korekcie płci, tzw. tranzycji. Przeszedłem przez etapy wyparcia, zinternalizowanej transfobii oraz przez próby bycia super kobietą. Dopiero odkrywając kim jestem poczułem, jak bardzo okłamywałem siebie i próbowałem odgrywać jakąś narzuconą mi rolę.
Pytaj mnie o co tylko zechcesz – jestem jak otwarta książka i uwielbiam rozmawiać z ludźmi. To sprawiło że zostałem aktywistą. Oprócz prowadzenia osobistego bloga edukacyjnego Angry Trans Lifyen jestem w zarządzie Fundacji Trans-Fuzji, oraz w krakowskiej Federacji Znaki Równości.
Wiem, że ocenisz mnie po okładce. Ni to chłop, ni to baba – jestem tylko 5 miesięcy na terapii hormonalnej testosteronem, a żyję w społeczeństwie jako Grzegorz od dopiero roku. Jeszcze długa droga przede mną – Korekta płci to długotrwały proces o którym chętnie Ci opowiem i złamię trochę stereotypów.
Medytacja, zen, buddyzm – co to takiego? I w jaki sposób może pomóc w życiu?
„Kim jestem?”; „Po co żyję?”; „Czym jest szczęście?”; „Dlaczego cierpię?” – czy zadawałeś/aś sobie kiedyś te pytania?
Czy to prawda – jak twierdził kiedyś pewien znany polski podróżnik – że buddyści modlą się do szatana i czczą demony? W co wierzą? Kim był Budda? Czy to prawda, że buddyzm to „religia bez Boga”?
Czym zajmuje się nauczyciel Dharmy, czyli buddyjski duchowny?
Jak wygląda świat oglądany „buddyjskim okiem”? Jak się żyje na co dzień podążając ścieżką Buddy? I dlaczego ktoś wybiera akurat tę, a nie inną drogę życia?
Jak zacząć praktykę medytacji?
Jeżeli interesują Cię te i podobne pytania, zadaj mi je. Jestem tutaj dla Ciebie.
Czym jest masoneria? Po co jest? Jakie są jej cele? Jakie są jej praktyki? Podejrzewam, że czytając te pytania, nasuwa się wam w głowie cała masa bardzo dziwnych odpowiedzi. Być może coś o czarnej magii, być może coś o władzy nad światem, być może coś o niszczenie kościoła katolickiego. Prawda jest zgoła odmienna. Nie jesteśmy ani elitarnym klubem, ani sektą. Nie jesteśmy tajni (no może troszeczkę). Nasze działania nie są skierowane na zewnątrz. Więc czym jesteśmy? O tym postaram się wam opowiedzieć.
Ból jest nieodłącznym elementem życia. Brak osobistej na to zgody niczego nie zmieni w skali makro, jednak jednostkowe decyzje, żeby nie uczestniczyć w zadawaniu go innym, już tak. Tym bardziej, że MOŻNA. Jeśli pomyślisz o tym głębiej zauważysz, że nawet TRZEBA. Zwłaszcza, że TO PROSTE. No przecież 
Książka z dawnym rokiem wydania, w podniszczonej okładce, ale kartki jeszcze trzymają się jak należy. W jej spisie treści są między innymi rozdziały:
* Na nic w życiu nie jest za późno.
* Dalekie podróże kształcą.
* Odprzyjaźnianie się też bywa potrzebne.
* Nie wiesz, co zrobić z czasem?…nie opowiadaj takich rzeczy!
Książka ma staroświecką, rozwlekłą narrację, więc udostępnia tylko te cztery rozdziały.
Czy można żyć bez boga? Skąd wiesz co jest dobre co złe? Kiedy przestałeś wierzyć? Jak spędzasz święta? To pytania z którymi często się spotykam. Nie wierzę od kołyski, nie walczę z kościołem, nie kradnę, szanuję ojca swego. Zapraszam do rozmowy o tym, jak odnaleźć siebie w zdominowanej przez jedną religię rzeczywistości.
Depresja to zespół objawów występujących w przebiegu chorób afektywnych. Zespoły te objawiają się głównie obniżeniem nastroju (smutkiem, przygnębieniem, niską samooceną, małą wiarą w siebie, poczuciem winy, pesymizmem, u części pacjentów myślami samobójczymi), niezdolnością do przeżywania przyjemności (anhedonią), obniżeniem napędu psychoruchowego (spowolnieniem), zaburzeniem rytmu dobowego (bezsennością lub nadmierną sennością) lub zmniejszeniem apetytu (rzadziej wzmożeniem apetytu), apatią, fobią społeczną.
Moje zmagania z tą chorobą trwają od kilku lat, a jej objawy nasilają się w różnym stopniu. Depresji towarzyszą też często inne choroby. Wiele zależy od stosowanych leków, okoliczności życia codziennego i zawodowego, relacji z bliskimi osobami. W ciągu ostatnich miesięcy mój stan mocno się pogorszył, dlatego sam zdecydowałem o odbyciu 6-tygodniowego pobytu na oddziale leczenia chorób psychicznych. Ważna okazała się zmiana leczenia farmakologicznego, możliwość rozmowy w każdej chwili z lekarzami i innymi pacjentami, złapanie oddechu od codziennie przeżywanych trudności w normalnym funkcjonowaniu: regularnym jedzeniu, spaniu, samodzielnym wychodzeniu z domu w najprostszych sprawach, poczuciu bezpieczeństwa… Pobyt w „psychiatryku” też nie należy do łatwych, jednak na dłuższą metę daje nadzieję, tak jak wsparcie daje obecność w moim życiu osób, które rozumieją, że depresja może przebiegać różnie, jest chorobą wymagającą cierpliwości, jednak nie jest zagrożeniem dla otoczenia.
Stereotyp osoby chorej psychicznie jest okrutny (choć nie wartościuję go, także dlatego, że jestem ateistą i gejem). Niektórzy się nas boją, niektórzy sądzą, że mamy problemy intelektualne, niektórzy skreślają nasze dotychczasowe dokonania i umiejętności, sądząc, że nie można na nas liczyć, bo znów nam „odbije”. To choroba, która powoduje, że czasem potrzebuję się odizolowac od nadmiaru wrażeń, obowiązków, ludzi. Jest mi jednak z nią łatwiej walczyć, gdy ludzie nie ucinają kontaktu ze mną z powodu uprzedzeń.
Czuję się coraz lepiej, choć wiem, że wiele zmagań jeszcze przede mną.
Nie piję, bo nie chcę. Bez poczucia wstydu, czy straty. Nie piję z nadzieją, że już nigdy pić nie zacznę.
W dwudziestym pierwszym roku mojego trzeźwienia serdecznie zapraszam do rozmowy wszystkich zainteresowanych.
Od lat, praktycznie całe dorosłe życie. Moje pierwsze platoniczne miłości to kobiety. Moje dojrzałe relacje to też kobiety. Z moją partnerką mieszkamy razem, razem płacimy rachunki, razem decydujemy co na obiad i gdzie na wakacje, razem przeżywamy sukcesy i porażki. Chcesz dowiedzieć się więcej? Skąd wiedziałam? Komu powiedziałam? Czy jestem szcześliwa? Masz swoje pytania? Może po prostu chcesz mnie zobaczyć?
Zapraszam do rozmowy.
Chętnie odpowiemy na każde Twoje pytanie.
Wszyscy słyszą o islamie w telewizji, ale rzadko kto ma możliwość spotkać się z praktykującym muzułmaninem/muzułmanką i zapytać wprost o wszystkie rzeczy , które tak straszą i ciekawią. Dlatego większość zostaje przy tej wiedzy, którą zdobyła przez media. Tak naprawdę o wiele rzeczy lepiej zapytać u samego wyznawcy i dowiedzieć się o nich z pierwszej ręki.
Jestem praktykującą muzułmanką od 7 lat, chodzę w chuście, pracuję.
Mama lesbijki – taki tytuł noszę w Żywej Bibliotece. I tak, jestem nią, ale przede wszystkim jestem mamą mojej córki, którą kocham, podziwiam za odwagę i wspieram całym sercem.
Czy coming out mojego dziecka był dla mnie wyzwaniem? Zdecydowanie tak, cały mój dotychczasowy świat runął, ale zdałam sobie sprawę, że był to świat MOICH wyobrażeń o córce, o tym kim jest, czego pragnie i co daje Jej szczęcie.
Chcesz wiedzieć jak na nowo zbudowałyśmy nasz wspólny świat?
Poczytaj mnie
Zapraszamy do odwiedzenia Żywej Biblioteki
podczas 32. Festiwalu Kultury Żydowskiej
w Krakowie.
Wydarzenie odbędzie się 2 lipca 2023 r.
w godzinach 11 - 14; JCC NEW ul. Izaaka 5
masz pytania?
Żywa Biblioteka to możliwość spotkania i porozmawiania z osobami postrzeganymi stereotypowo i mogącymi doświadczać dyskryminacji.
Warto zatrzymać się na chwilę i zobaczyć, że inny nie oznacza gorszy, a każdy kontakt z drugim człowiekiem nas wzbogaca.
Odwiedź naszą Żywą Bibliotekę i zaczytaj się w człowieku!
